Here I Go Again!

Na een geweldige afstudeerperiode in 2014, maakte de thuiskomst in Nederland het er niet makkelijker op, om voorbereidingen te maken voor een nieuw fase. De aanmelding voor een interessant programma met zware toelatingen voor een tijdsduur van 5 jaar lonkte sterk. Met de zekerheid van een diploma opzak, ben ik de toelatingsexamens ingegaan en intensief contact gehouden met mijn tweede thuisfront, Gator City.

Na het bericht van toelating voor het PhD programma een paar maanden later, was er geen sprake meer van ‘zal ik gaan’, maar ‘Ik ga naar Florida voor 5 jaar’!! Voorbereidingen gingen relatief snel en soepel dit keer. De ambassade in Amsterdam was gul en gaf mij een visum voor 5 jaar… Waarschijnlijk onder de voorwaarden, dat ik er zuiniger mee om moet gaan, vergeleken met mijn vorige paspoort.

Kerst 2014, was een zeer bijzondere editie, ik kijk daar regelmatig nog op terug! Nog steeds dankbaar, dat ik zoveel, voor mij, belangrijke mensen, heb kunnen zien in een korte periode. Tegelijkertijd raasde de adrenaline door mijn aderen, want 3e kerstdag vertrok mijn vliegtuig! Voor het eerst in mijn leven zou ik een winter zonder sneeuw meemaken!

Totdat je wakker wordt op de dag van vertrek en een sneeuwstorm onze rit naar het vliegveld zenuwslopend maakte. Hoezo, geen sneeuw… Aangekomen bij de gate was mijn vlucht een uur vertraagd, wat later uitliep tot 3 uur. Na uiteindelijk de lucht in te zijn, begon ik in mijn comfort seet met champagne, en nog een en nog een, want ik moest toch ergens van kunnen slapen. Tot ik net zowat lekker lag was het tijd voor een snack en werd ik gewekt. Na een vermoeiende lange trip met wat films, muziek en later kwam ik erachter dat ‘The black list’ beschikbaar was, heb ik Miami bereikt. Natuurlijk de welbekende douane rijen passeren en meteen het volgende vliegtuig in naar Orlando, wat nog geen 50 minuten duurde.

In Orlando begon mijn echte verhaal met welbekende onhandigheden! Het was ondertussen na middernacht en ik haalde mijn twee ultra grote koffers op, plus mijn rugzak en kleine trolley. Het was een heel gedoe om bij de autoverhuur te komen, je kunt het vast wel voorstellen. Mijn secretaresse had een auto gereserveerd en zou vanaf 20.00 uur klaar staan. De receptioniste vertelde mij heel kalm dat de auto al weggeven was want ik was te laat… No shit, het stond op alle borden, ‘delayed’, na een terrible vlucht en vertraging door sneeuw. Maar zei had nog nooit in haar leven sneeuw gezien en het was daar nog steeds 25 graden ’s nachts, dus inleven in mijn verhaal zat er niet in. Maar hoe kwam ik naar mijn appartement, was de vraag? Na goed onderhandelen kreeg ik een auto van een andere verhuurder mee, en dit was geen Ford Focus waarvoor betaald was, maar een Chevrolet Camera (Relax)!

Het in de auto krijgen van mijn koffers werd een sport… Fancy auto’s hebben een welbekende kleine laatruimte. Dus met een koffer naast mij op de bijrijder stoel in de gordel was ik vertrokken. Een klein probleem trad op wanneer ik de autobaan af moest naar een provinciale weg. Je moet dan tol betalen, alleen in de nacht zijn de loketten gesloten en heb je een speciale pas nodig of cash. Ik had alleen bills natuurlijk. Dus na 20 minuten stil staan op de afrit kwam er iemand achter me, waarmee ik kon wisselen… And Go.

Door de temperatuur en luchtdruk wisselingen kreeg ik verderop een bloedneus, en het bleef maar stromen. Ik had een wit shirt aan waar ondertussen grote bloed vlekken opzaten. Door het dicht drukken van mijn neus zaten mijn handen en gezicht vol met bloed, het zag er niet uit. Ik nam de eerst volgende afslag waar een 24 Hours Waffle House zat. Ik kwam, achteraf gezien, met redelijke snelheid aanrijden en zette de dikke motor uit. De stilte van de nacht was gebroken. Ik kwam gehaast binnenlopen vol bloed en een zwarte sport car waar een soort van koffer in een gordel naast mij zat… En vroeg waar de toilet was. Niet in de gaten hebben dat er dames aan de bar zaten die dit tafereel zagen en begonnen te gillen en raakten lichtelijk in paniek.
Tsja, een buitenlander, vol bloed, een te dure car voor zijn leeftijd en het vervoeren van een mysterieuze koffer. Ik had het kunnen weten.
Uiteindelijk arriveerde ik diep in de nacht bij het appartement, waar ik zo snel mogelijk mijn in dook en het eerst komen etmaal niet meer wakker werd.

Na een mooie oud en nieuw party met mijn Floridian vrienden en een hoop papier werk ben ik weer gesetteld. Daarnaast ben ik een echte Graduate Student aan de University of Florida en volg verschillende colleges, probeer wat research tussendoor te doen (maar de tijd is krap) en geef ik les. Mijn vak heet: x-lab, een interdisciplinair programma van natuurkunde, scheikunde en biologie. Dit geef ik aan 1e en 2e jaars bachelor studenten. Hiervoor moet ik labs voorbereiden, begeleiden en wekelijks alle cases nakijken en beoordelen. Helaas gaat er meer tijd in zitten dan gedacht, en dat gaat ten koste van research tijd.

De University heeft nu Spring break, dus alle Undergraduate studenten (bachelors, enz.) zijn naar familie en party bestemmingen om al hun hersencellen te voeden met al dan niet wat goed is. Voor Graduate studenten betekend dit gewoon hard werken aan projecten en lessen voorbereiden.
Om toch Spring break positief te starten zijn we met wat vrienden naar de Basketball game geweest van de Gators tegen Tennessee. Dit was gaaf, wat een sfeer, goed spel, getrainde cheerleaders en de Dazzlers waren aanwezig. Ik zou zeggen Google ze, dit zijn ultra-ultra Cheerleaders!

Om te eindigen, hier de Florida winter slogan die ik dagelijks hoor, en misschien beter bij jullie past:
Stay Warm!