Final Destination, or Not?

Het lijkt allemaal alweer een hele tijd geleden maar in de laatste maand van mijn residentie in Florida heb ik niet stil gezeten. Hier nog een paar stories sinds mijn laatste blog, ondertussen veel te lang geleden. Groot en deels geschreven in een barretje op London Heathrow om 6.00 u ’s morgens lokale tijd, na een lange vlucht vanuit Miami.

Al weken leefde ik bewust en onbewust naar deze dag toe. Eindelijk vliegen naar mijn thuis en het zien en horen van vrienden, familie en jullie lezers! Maar dan komt die dag toch wel heel snel dichtbij. Daar sta je dan op het vliegveld afscheid te nemen van op dit moment ontzettend goede vrienden, maar eigenlijk ken je elkaar net 6 maanden. Een hele nieuwe wereld die je zojuist als columbus ontdekt hebt en wilt delen met iedereen, maar ook niet verlaten wilt… Onbeschrijfelijk! Het eerste uur in het vliegtuig terug naar Europa was mijn hoof overvol met gedachten. Blijdschap van mijn prestaties en mooie herinneringen, maar ook sterke heimwee naar Nederland en Florida tegelijkertijd. Dit wisselde zich af met een gevoel van complete leegte en eenzaamheid, lusteloosheid en totaal geen behoefte aan contact met onbekenden (in tegenstelling tot afgelopen half jaar, waardoor mijn reis juist zo geweldig is geworden).
En nu, een paar uur later tijdens een lay-over op het vliegveld in London lijkt dat moment van hersenspinsels alweer dagen geleden en complete waanzin.

Terug kijken naar een fantastisch avontuur was geen beter medicijn om 4 uur wachten te overbruggen, waar geen eind aan leek te komen. Na de geweldige roadtrip naar D.C., New York City en Baltimore begon mijn tijd voor mijn Thesis te dringen en met nog zoveel research plannen in de planning. Dit betekende hard werken en veel Dunkin’ Donuts als brandstof. De slogan is zeker niet op niets gebaseerd: America runs on Dunkin’!! Mijn band met twee vaste krachten bij Dunkin’ groeide hierdoor exponentieel! De een na de andere gratis donut of bagel kwam voorbij. En mijn favoriete Oreo flavour werd al apart gelegd tot ik aankwam lopen en met ‘sweety’ begroet werd door de vrouwelijke manager!
Daarnaast leefde ik de hele week naar de happy hour van vrijdag toe. Het moment waarop alle stress voor de naderende deadline even geparkeerd was. Altijd met een paar vaste vrienden kwamen we wel weer leuke mensen tegen en bestelden wat pitchers.

Het moment waarop ik mijn thesis voltooide, voelde als een opluchting, de deadline was gehaald en het leek ergens op. Een paar dagen later stond een research presentatie gepland voor de research groep en mijn professor. Hierin behandelde ik mijn gehele research en dus ook een deel als practice talk voor de verdediging. Toch aardig zenuwachtig zat ik in de vergadering vlak voor de presentatie, tot de professor binnenkomt en zegt dat hij een gast mee genomen heeft: een professor Mass Spectrometry (mijn vakgebied) uit Canberra (Australië). Ik kreeg spontaan een hartstilstand, in de zaal zaten ondertussen zoveel specialisten dat je over elke conclusie gaat twijfelen. Here I go, tot mijn verbazing ging het erg goed, tot ik de Australische professor links achterin rond slide 11 vol met resultaten zag wegzakken. Gewoon door gaan dan maar, hopelijk is het de jetlag in plaats van mijn presentatie wat hem in coma brengt. Na een uitgebreide vragen ronde en goede adviezen, vroeg de slaperige professor of er nog tijd was voor een paar specifieke vragen, natuurlijk zeg ik, en dan val ik bijna om als hij zijn vraag begint met: kun je even terug gaan naar de eerste slide met resultaten (slide 11) want daar zag ik wat interessante getallen….. Oftewel deze man is geniaal of heeft het zesde zintuig! Na afloop was ik gelukkig niet de enige die zich verbaasd had.

Maar dan begint toch echt een week later de dag van de verdediging, een mooie videoconferencing room van een organisch-chemische professor had ik voor elkaar gekregen, compleet in Harvard style met grootte boekenkasten. Bij mij zaten de professor en research begeleider en in Nederland zaten drie gecommitteerden klaar voor mijn presentatie. Dit ging verbazingwekkend goed. Ik heb onder andere de Nederlanders omvergeblazen met mijn Engelse. De vragen waren van pittig tot goed te doen. En dan sta je op de balustrade op de uitslag te wachten terwijl er binnen beraad is over beoordelingen en kwaliteiten. Als je dan naar binnen wordt gehaald en te horen krijgt dat je met een 9 bent afgestudeerd dan is zelfs de Amerikaanse UF campus te klein WOUW, nog voor het middag uur zaten we aan de champagne!! Ik had een grote lunch georganiseerd voor de research groep van Dr. Yost, wat zeer geslaagd was. En die avond heb ik mij smile niet meer van mijn gezicht afgekregen tot ik thuis op bed compleet in elkaar zakte van vermoeidheid.

Als cadeau kreeg ik van een paar vrienden kaarten om samen naar een professionele American Football game te gaan. Met de auto zijn we naar Jacksonville gereden voor de Jaguars! Eerst natuurlijk tailgaten, dit betekend bier drinken en BBQ’en voor de game. Het stadion was ontzettend mooi met grote jacuzzi’s in de hoeken van het stadion bij de double VIP lounge!! Dit is nou echt Florida: overal vrouwen in bikini in het stadion om 7 uur ’s avonds met zo’n 32 graden en een koud biertje! Daarnaast natuurlijk mascottes die door de lucht heen vliegen en een parade met cheerleaders. Owja ondertussen wordt er ook nog een wedstrijd gespeeld…

Tijdens mijn allerlaatste happy hour voor mijn vertrek hebben mijn Florida vrienden een afscheidsfeest georganiseerd. We begonnen rond half 3 in de middag bij een beachbar naast de campus waar het tussen 3 en 4 uur onbeperkt drinken was…. Vervolgens met de hele groep mensen die ondertussen aangeschoven waren naar ons stamcafé Salty Dog verhuisd, verderop in de straat. Hier was het genieten, met iedereen nog een laatste biertje en een potje poolen. Om de nacht na een paar uur compleet te maken in Gator City, een soort sport bar met een club aan de achterkant. Zelfs een nieuwe professor in de chemistry department had nog een paar pitchers bier voor ons gehaald!!

Over een half uur mag ik naar de gate om dan toch eindelijk echt naar huis te vliegen. Hoe zal het zijn daar. Terwijl ik hier aan denk schuift een oud Amerikaans stel aan en vraagt wat de wisselkoers is van Dollars naar ponden. Ze dachten dat 18 pounds voor een ontbijtje wel goedkoop was, totdat ik vertelde dat ze er bijna het dubbelde van konden maken om bij dollars uit te komen.

Met de belangrijkste vraag die nog resteert sluit ik mijn blog af. Back in The Netherlands, Final destination, or not?